SOŁECTWO MIEDZIANA
Powierzchnia obrębu wynosi 1.215,63 ha, z czego prawie 60% stanowią użytki rolne (689 ha), 38% lasy (460 ha), a tereny zainwestowane to tylko 5% ogólnej powierzchni (ok. 61 ha). Zabudowa przeważnie zagrodowa, skupiona w większości wzdłuż drogi powiatowej nr 123 88. Usługi skupione - dwa sklepy spożywcze, kościół, boisko sportowe, remiza OSP, plac zabaw. W granicach administracyjnych obrębu Miedziana znajdują się także przysiółki: położony na północny-wschód od zainwestowania wsi Jabłoniec oraz na południowy-zachód - Łowin. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Ogół mieszkańców sołectwa Miedziana stanowi samorząd mieszkańców wsi Miedziana. Sołectwo mała Wieś Górna jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików.
Sołtys: Paulina Pitala
Rada Sołecka:
Elżbieta Olechowska
Katarzyna Kowcik
Katarzyna Ostapiuk
Anna Klimowicz
Miedziana to wieś łańcuchowa usytuowana jest w południowej części Wzgórz Zalipiańskich, rozciągająca się wzdłuż górnego biegu rzeki Czerwona Woda. W pierwszych źródłowych dokumentach miejscowość nosi nazwę Kopphir (XV w.), Kopper (1430) ostatecznie Küpper. Nazwa ta najprawdopodobniej pochodziła od czeskiego wyrazu „kipry”, który oznacza szybki rwący potok. Później rzeka otrzymała nową nazwę - Czerwona Woda. Pierwsi osadnicy po II wojnie światowej utworzyli nazwę Piastowo czy też Piastów. Od co najmniej XIV w. miejscowość należała do zgorzeleckiego okręgu sądowego. Z racji sąsiadowania z Czechami miejscowość ucierpiała podczas wojen husyckich. W marcu 1476 r. w wyniku celowego podpalenia przez Hansa von Ölssnitza wieś została doszczętnie spalona. Z początkiem XV w. Miedziana trafia w ręce Albrechta von Hoberga, po jego śmierci na jakiś czas swoją siedzibę przenosi do niej jego syn - Krzysztof. Bracia Adam i Joachim von Eberhardt postanowili w 1546 r. podzielić wioskę na dwie części Miedzianą Dolną i Górną. Pierwszą władał Adam, znajdował się w niej folwark, dwa młyny, 10 zagród kmieciowych, 5 chałupniczych. Joachim zaś zawładnął górną częścią w której mieszkało 15 kmieci, 13 zagrodników i 8 chałupników. Dawni mieszkańcy Miedzianej w większości byli bartnikami specjalizując się głównie w hodowli pszczół leśnych. Z początkiem XVI w. wioska słynęła z różnorodnej działalności rzemieślniczej, pierwszego szewca wymienia się w dokumentach już w XVI w, później pojawili się cieśle, kowale i krawcy. Większy rozwój rzemiosł miał miejsce po zakończeniu wojny trzydziestoletniej, osiedleni w Miedzianej uchodźcy religijni czescy i śląscy zajmowali się przede wszystkim tkactwem. Po roku 1765 na cześć panującego dziedzica Neu Gablenzutworzona została kolonia nazywana w latach przedwojennych Kramarzowką, a obecnie nosi nazwę Jabłoniec. W Miedzianej zachował się jeden z najpiękniejszych we Wschodnich Łużycach typowo barokowych kościołów wiejskich z XIV w. Pierwotnie pw. Wszystkich Świętych, a obecnie św. Piotra i Pawła. Po II wojnie światowej w Miedzianej osiedlili się przede wszystkim przesiedleńcy z Kresów wschodnich z okolic m.in. Lwowa, Przemyślan, Lidy i Brzeżan. Co ciekawe w latach 40 i 50 XX w. w Miedzianej znajdowała się siedziba Gminy obejmującej poza Miedzianą wsie: Bierną, Wielichów i Radzimów. Liczba mieszkańców wsi łącznie z Jabłońcem w XIX w. sięgała 1099, zaś w 1919 roku w Łowinie, Miedzianej, Jabłońcu żyło 844 ludzi.
