SOŁECTWO RADZIMÓW GÓRNY I DOLNY
Ogół mieszkańców sołectwa Radzimów Górny stanowi samorząd mieszkańców wsi Radzimów Górny. Sołectwo Radzimów Górny jest jednostką pomocniczą, którego mieszkańcy wspólnie z innymi sołectwami i mieszkańcami Gminy Sulików tworzą wspólnotę samorządową Gminy Sulików. Organizację i zakres działania sołectwa określa statut sołectwa uchwalony przez Radę Gminy Sulików uchwałą nr IX/73/03 Rady Gminy Sulików z dnia 25 czerwca 2003 r.
Powierzchnia obrębu -1028,18 ha, z czego aż 80 % (828 ha) zajmują użytki rolne, lasy 10 % (106 ha), a tereny zainwestowane to zaledwie 8 % ogólnej powierzchni (81,5 ha). Zabudowa rozproszona o charakterze mieszanym, z dużą ilością usług, zakładów rzemieślniczych i niewielkich obiektów przemysłowych rozmieszczonych nieregularnie na terenie całej wsi. W Radzimowie jest w 5 sklepów spożywczych, kościół, boisko sportowe. Poza tym we wsi znajdują się: zakład ogólnobudowlany, usługi dekarskie, a także zespół budynków po byłym PGR. We wsi znajdują się 2 cmentarze - komunalny i przykościelny.
Sołtys: Ewa Wrzeszcz
Rada Sołecka:
Małgorzata Wolanin
Andrzej Młynek
Józef Hołuj
Małgorzata Skórka
Wojciech Jeziorowski
Paulina Wrzeszcz
SOŁECTWO RADZIMÓW DOLNY:
Sołtys: Andrzej Polowy
Rada Sołecka:
Łukasz Bojczuk
Sebastian Wdowikowski
Paweł Hajkowski
Marta Polowa
Wieś położona nad rzeką Czerwona Woda o charakterystycznym łańcuchowym układzie, w XIV w. nazywana Baldramstorff, a w XVI Belmsdorf. Używana przed 1945 r. nazwa Bellmannsdorf po raz pierwszy pojawia się w XVII w., a w II połowie XX w. została przez polskich osadników zmieniona na Lisice. W latach 1411-1429 wieś należała do Michała i Czesława von Gersdorfów i była własnością rodu do II ćwierćwiecza XVI w. Miejscowość w XV w. była wielokrotnie najeżdżana, grupy rycerskie burgrabiów von Dohna z pobliskiego zamku Czocha palili i plądrowali wieś. Radzimów nie był oszczędzany także w czasie trwania wojny trzydziestoletniej, gdzie walczące ze sobą oddziały armii często grabiły miejscowość. W roku 1540 miejscowość została podzielona na Radzimów Dolny i Górny. Dolna część należała do rodu von Salz w XVII w. kupił ją Kacper von Nostitz, a w XVII trafiła w ręce rodziny von Gersdorf. W latach 1781-1784 dwie części miejscowości kupił Karol Wilhelm von Fehrentheil-Gruppenberg, który wybudował wiele nowych domów. Jednakże po śmierci włodarza miejscowość ponownie została podzielona i znalazła się w rękach m.in. rodziny Bissingów. Na koniec XIX w. w Radzimowie funkcjonował tartak, browar, cegielnia, 4 młyny wodne i ok. 84 krosien tkackich. Co ciekawe w I połowie XIX w Radzimowie wydobywano torf, w późniejszych latach miały miejsce próby wydobycia węgla brunatnego. Tuż przed wojną w Radzimowie działała fabryka chusteczek i ferma srebrnych lisów. Pierwsi przybyli po 1945 r. polscy osadnicy byli kresowiakami z okolic Lwowa - m.in. z Hanaczowa, Czyszek, Kopania, Chlebowic Świrskich. Pierwszy kościół-ewangelicki w Radzimowie funkcjonował już w 1346 r. i podlegał proboszczowi Sulikowa oraz dziekanowi zgorzeleckiemu. W XVII w. w ramach gruntownej przebudowy kościoła dobudowano nową wieżę. W obiekt sakralny w XVIII w. wielokrotnie uderzały pioruny i zagrażający zawaleniem został rozebrany w 1803 r. Zachowany w obecnym kształcie kościół pw. Św. Marii Magdaleny został wzniesiony w latach 1804-1806. W 1837 r. w nową wieżę trafia piorun, który ogłusza 13 mieszkańców i zabija 13-letnią dziewczynkę. Pierwszym nauczycielem w wymienianej w roku 1521 szkole był Urban Prynke. Liczba mieszkańców Radzimowa Górnego i Dolnego w połowie XIX w. sięgnęła 1117 osób, zaś w 1939 r. aż 1720.
